رابطه بالندگی سازمانی با توانمندسازی و رفتار شهروندی کارکنان معاونت آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

هدف از انجام پژوهش حاضر تبیین رابطه بالندگی سازمانی با توانمندسازی و رفتار شهروندی در میان کارکنان معاونت آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود. به لحاظ ماهیت و اهداف، این پژوهش از نوع کاربردی و برای اجرای آن از روش همبستگی استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی کارکنان معاونت آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز اعم از مرد و زن که تعداد آنها 110 نفر بوده اند می باشد که با استفاده از سرشماری تمامی آنها به عنوان حجم نمونه آماری پژوهش انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های توانمندسازی روانشناختی اسپریتز (1995)، رفتار شهروندی ارگان و وکونوکسی (1996) و بالندگی سازمانی جمشیدی (1386) استفاده شده است که روایی و پایایی آنها مورد تأیید قرار گرفته است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از داده ها در سطح آمار استنباطی از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد بین بالندگی سازمانی با توانمندسازی و رفتارشهروندی کارکنان رابطه معناداری وجود دارد، بین بعد شایستگی و خودکارآمدی با بالندگی سازمانی رابطه معنادری وجود دارد، بین بعد نوعدوستی با بالندگی سازمانی رابطه معنادری وجود دارد، بالندگی سازمانی قادر به پیش بینی توانمندسازی و رفتارشهروندی سازمانی کارکنان نمی باشد.